Απόσπασμα από τη μελέτη «Η διερεύνηση της συσχέτισης ανάμεσα στην κακοποίηση/βιαιότητα ζώων και τηδιαπροσωπική βία | Προσέγγιση σκιαγράφησης του εγκληματικού-ψυχολογικού προφίλ του δράστη»
Για πρώτη φορά στην βιβλιογραφία η σύνδεση των δύο στοιχείων, διαπροσωπικης βίας και βιαιότητας ζώων, διαπιστώνεται στην ψυχιατρική λογοτεχνία στο βιβλίο του Γάλλου ψυχιάτρου Philippe Pinel το 1809. Εκεί, οι βιαιες συμπεριφορές κατά των ζώων από παιδιά κι έφήβους θεωρείται ως «κόκκινη σημαία» για τη μετέπειτα εμπλοκή αυτών σε διαπροσωπική βία και άλλες αντικοινωνικές συμπεριφορές (Pinel, 1809).
Πριν από
50 περίπου χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, άρχισε να ερευνάται, αν
υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην κακοποίηση
ζώων, την ενούρηση σε παιδιά
(μετά τα 5 έτη) και τον εμπρησμό στην
παιδική ηλικία (τριαδική συμπεριφορά) με την εκδήλωση βίαιης αντικοινωνικής συμπεριφοράς στην ενήλικη ζωή (Τριαδική Θεωρία της Βίας) (McDonald, 1961, 1963). Ο McDonald, ο οποίος έθεσε την
αρχή για τη μελέτη του φαινομένου, δεν προσέφερε ποτέ μία θεωρία που να εξηγεί
τον λόγο που αυτές οι τρεις συμπεριφορές θα έπρεπε να θεωρούνται ως
προειδοποιητικά σημάδια για διάπραξη μελλοντικής βίας (Walters, 2013), παρά μόνο
εξήγησε ότι τις είχε παρατηρήσει σε κάποιους από τους πιο βίαιους και
σαδιστικούς ασθενείς του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου του Κολοράντο των Η.Π.Α. (Chan & Wong, 2019). Μετέπειτα
ερευνητές βρήκαν ότι αυτή η τριαδική
συμπεριφορά μπορεί να ισχύει σε ενήλικες σεξουαλικούς σαδιστές, εμπρηστές,
κατά συρροή ανθρωποκτόνους (Ressler, Burgees & Douglas, 1988) και ανθρωποκτόνους γενικά (Hellman & Blackman, 1966· Felthous & Yudowitz, 1977). Η εν λόγω
συσχέτιση δεν επιβεβαιώθηκε επαρκώς (Achenbach & Edelbrock, 1978· Heath, Hardesty & Goldfine, 1984). Ωστόσο, οι
θεωρητικές βάσεις μεταξύ της σχέσης της κακοποίησης ζώων και της μετέπειτα
βίαιης συμπεριφοράς θεωρείται παγιωμένη στην βιβλιογραφία (Parfitt & Alleyne, 2018). Έτσι, τέθηκαν
τα θεμέλια για την ανάδειξη και μελέτη μίας «σκοτεινής» πλευράς του ανθρώπου
που ασκεί βία ή προκαλεί θάνατο σε ζώα ή/και ανθρώπους.
Το 1964 για πρώτη φορά επισημάνθηκε, κατόπιν έρευνας, ότι η παιδική βιαιότητα προς τα ζώα μπορεί να
υποδεικνύει την ανάπτυξη μίας διαταραγμένης επιθετικής προσωπικότητας (Mead, 1964). Το 1971 και
το 1978 εξετάσθηκαν συστηματικά παιδιά που είχαν κακοποιήσει ζώα και
συγκεκριμένα αγόρια στα οποία παρατηρήθηκαν επιπλέον αντικοινωνικές
συμπεριφορές, όπως προβλήματα διαχείρισης θυμού, εκφοβισμού, καταστροφικών
τάσεων και ψεμάτων (Tapia, 1971· Rigdon & Tapia, 1977).
Ο Διαχειριστής
Δρίβας Ευάγγελος
Κλινικός Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπευτής
Για οποιαδήποτε άλλη απορία απευθυνθείτε στη σελίδα & blog Report Animal Abuse Greece
